Op 16 april trok ik met FairFin-collega Marjon Meijer op pad naar Amsterdam voor een debat over pensioengeld en klimaat met Pensioenfonds Zorg & Welzijn, georganiseerd door FNV Zorg & Welzijn (de vakbond) en Fossielvrij NL.

“Tegen 2020 moet de ‘carbon footprint’ van ons portfolio gehalveerd zijn” zegt Peter Borgdorff, directeur van het Pensioenfonds voor Zorg en Welzijn (met zo’n slordige 200 miljard in portefeuille).

“Wauw!” denk ik. “Een pak straffer dan wat ik eender welke Belgische pensioenbeheerder in de zorgsector al hoorde zeggen.”

“Slappe koek!” vinden echter de mensen van Fossielvrij NL. “Want hun berekening van de carbon footprint rammelt langs alle kanten. Zo tellen ze infrastructuurwerken zoals de productie en aanleg van oliepijpleidingen voor Canadese teerzandolie NIET mee, omdat die op zichzelf geen bijzonder hoge koolstofuitstoot hebben.” Nou moe?!

Ik maak me dezelfde bedenking als altijd: aan goede bedoelingen en argumenten (het ene al meer legitiem dan het andere) geen gebrek. Je kan niet anders dan vaststellen dat iedereen zijn best doet en dat het ingewikkeld is. Het drama is dat de feitelijke stappen die worden gezet nog mijlenver af zijn van datgene wat echt nodig is. En dat het verlies – van geld, van gezondheid, van mensenlevens, van beschaving, van vrede – een veelvoud groter zal zijn als we de écht moedige stappen nu niet zetten. Daarvoor wijst iedereen naar elkaar. Daarvoor wachten ze op ‘voldoende draagvlak’.

Hoe langer ik hiermee bezig ben, hoe sterker het besef groeit dat de grote meerderheid van de fondsbeheerders en beleidsmakers de moedige beslissingen niet uit zichzelf zullen nemen. Daar kunnen we teleurgesteld en boos om zijn, terecht. We kunnen de witte raven aanmoedigen. En we kunnen zo snel mogelijk een zo groot mogelijk draagvlak proberen te bouwen waar ze niet meer omheen kunnen. Winst in de toekomst ziet er anders uit dan winst vandaag!